GÖNÜL PENCERESİ
Mütevazı bir ev düşünün. Yeşilliğe açılan penceresi olan. Ferah mı ferah... Ferah dedimse öyle yayla gibi mekânı geniş olan türden değil. İçinde birkaç eşya ve gönül…
Az ilerisinde bulunan umman yakınlığı hissettirirken; asuman varlığını aydınlığı ile gösteriyor.
Sükûnet ile insanın yarenlik ettiği bir oda…
El işlemeli bir kilim, ilmekleri emekten çok sevdayı hatırlatıyor…
Yerden yüksekliği yarım metreyi bulamayan dolap muadili ahşap bir dolap. Kapakların ardında eşyadan çok sırlar saklı olan…
Kanepe kâh oturmak için, kâh yatıp istirahat etmek için…
Bazen de tefekkür etmek için…
Pencerenin yanında fincandan az büyük iki porselen kulpsuz bardaklar. İçine konulacak çiçekleri bekliyor.
Ve kilim üzerine düşen gün ışığı… Gece ise, ay ışığı… Aslında kilime şavkı vuran şey gönül ışığı… Gönül penceresinden nasıl bir ışık sızar ki zaten?
Kapıya her gördüğünüzde belki biri çalacak gibi duruyor. Kapıya sırtınızı döndüğünüzde ise hayallerinizle baş başa kalıyorsunuz…
Hayaller yalnızları yoldaşı…
Odanın ısınması için kalorifer peteklerine ne kadar ihtiyaç olabilir? Kaloriferler sadece bedeni ısıtmak için değil midir?
Bir gönül sıcaklığının yerin ne tutabilir?
Ve siz elinizde çay bardağı olduğu halde geçiyorsunuz kanepenin üzerine. Önce gözleriniz mekânı tarıyor. Belki bir şeyler arıyor. O bir şeyler; belki de birileri veya biri…
Sonra bir türkünün sözlerinin gerçek olmasını istiyor olabilirsiniz.
“Kapıyı çalan kimdir/ Aç bakım gelen kimdir?”
Kim olmasını ister ki insan?
Yine de soruyor işte. Sorarken de “Keşke o olsa” diye geçiriyor içinden…
“Aç bakım gelen kimdir?”
Sonra siz yöneliyorsunuz kapıya doğru. Bir iki adımdan sonra sesler kesiliyor. Zaten yoktu ki o sesler…
Peki, duyulan ses nedir?
Gönül penceresinden gönül ışığı girer de gönül kapısında başka bir gönlün sesi duyulmaz mı?
Bu yazı burada bitmeli…
Yoksa bu oda çok şey söyletir insana…
Odanıza sahip çıkın…
Zeki Ordu